Over de Ayeyarwady rivier naar Bagan

Zondagochtend om 4:30 uur werden we door onze grote vriend WingWing naar de haven van Mandalay gebracht, om de slow boat naar Bagan te nemen. Sinds Carry en ik 4 jaar geleden in Paraguay de slow boat aan ons voorbij hadden laten gaan (omdat de enige andere passagiers 40 gore, geile zeemannen waren en het ons niet echt slim leek om daar 3 dagen mee op een schip in the middle of nowhere te zitten), wilde ik steeds een keer per slow boat reizen en nu kwam het er dan eindelijk van!

Dit keer geen geile zeemannen ;), maar wel een grote boot van 2 verdiepingen vol met lokale mannen en vrouwen met eten om op de boot te verkopen, handelswaar, zakken suiker en graan, meubels, en nog zo'n 10 andere toeristen. Het voelde wel een beetje fout; wij westerlingen kregen ieder een plastic leunstoeltje voor de komende 17 uur en hadden ieder best wel veel ruimte, maar de locals moesten dicht op elkaar op de grond zitten.

De zon kwam op, terwijl de lokale vrouwen bijkletsten, de meeste toeristen weer in slaap gevallen waren en het rivierlandschap langzaam aan ons voorbij trok.
Hoewel de tijd erg langzaam ging, was het een fijne rustdag die we doorbrachten met lezen, dutten, naar buiten kijken en kletsen met onze buurvrouw Katarina, een leuke Zweedse vrouw van begin 40 die met haar kinderen van 10,13 en 16 op reis was.
Om de paar uur meerden we aan bij een klein dorpje en keken wij onze ogen uit: sommige passagiers stapten uit, nieuwe mensen met vracht en al kwamen aan boord, allen balancerend op een dunne houten lat om de boot op te kunnen komen. Oudjes die het zelf niet aankonden of -durfden werden naar de overkant gedragen. Iedere keer leek het hele dorp uitgelopen te zijn om de boot op te wachten, langs de kant stond een hele menigte te kijken, de meegebrachte vracht werd ingeladen op houten karren en vrouwen met enorme dienbladen op hun hoofd kwamen de boot op om eten te verkopen. Een hele happening! We hebben er wat foto's en filmpjes van gemaakt om aan jullie te kunnen laten zien- hopelijk komt het een beetje over :).

In Bagan huurden we de volgende dag elektronische fietsen om naar alle tempels en pagodas te gaan. Dit was echt het hoogtepunt van onze tijd in Myanmar: Bagan is zo mooi!!! Er zijn honderden oude tempels en pagodas, verspreid over een gebied van ~18 kilometer. Bij een aantal pagodas was het mogelijk om erop te klimmen, met echt supermooi uitzicht over het hele gebied. De zonsondergang vanaf de top van een van de pagodas was spectaculair. En wij waren net kleine kinderen op die e bikes, met een grote glimlach van oor tot oor en "broemmmmm broemmm-"geluiden makend.

De volgende dag besteedden we samen met de Zweedse Katarina en haar kinderen in een auto; eerst zijn we nog naar een paar tempels geweest maar al snel waren we dat allemaal een beetje zat (op een e bike is dat echt een stuk leuker!) en besloten we naar Mount Popa te gaan, een uitgestorven stratovulkaan met daarbovenop een spirituele tempel zo'n 1,5 uur bij Bagan vandaan. De rit ernaartoe was leuk, langs allemaal kleine dorpen en door het platteland, maar de bestemming was nogal een teleurstelling: het bleek één grote toeristische gebeurtenis (voor Birmees publiek) en de 777 traptreden naar de tempel op de top werden geterritoriseerd door honderden aapjes. Carry en Katarina's dochter vonden de aapjes wel schattig, maar sinds het fiasco in het Monkey forest in Bali (waar Joris ondergeplast en gebeten werd) vind ik die aapjes maar vies en onvoorspelbaar en daardoor eng.
We moesten op onze blote voeten lopen, maar overal lag apenpoep, het stonk enorm naar pis en halverwege werd Katarina door een van de apen aangevallen. Het aapje had het plastic tasje met haar camera en mobiel te pakken, maar zij wilde deze niet loslaten waardoor hij haar tot bloedens toe krapte. Toen een van de mannen die er werkte met een katapult ter verdediging kwam maakte het aapje gelukkig dat hij wegkwam. Daarna vond de rest de aapjes ook niet meer zo leuk en waren we allemaal bang geworden om weer naar beneden te
moeten.
Bovenop de berg vormden de 4 dunne, blonde Zweden en Carry en ik samen een grotere attractie dan het uitzicht, haha.

Bij terugkomst in het hotel rond 17 uur gingen we even een dutje doen en werden uiteindelijk pas om 5 uur de volgende ochtend wakker.. Geen zonsondergang voor ons meer dus, maar wel uitgeslapen de bus in-- terug naar Mandalay voor onze laatste 1,5 dag in het land!