Sun, sun, sun, here it comes!

"Hello, I'm your driver for today. Tell me where to go and I take you."
Deze woorden -in sterk Indiaas of Italiaans accent- grapt Carry praktisch iedere ochtend. Mijn grootste verantwoordelijkheid is het uitzoeken van het koffietentje van de dag en erheen navigeren; Carry zit meestal achter het stuur.

Na 6 dagen in Dunedin wachtend door te brengen was het weerzien met George nog even spannend. Het leek erop dat de voorruit niet vervangen kon worden voordat het roestige frame gerepareerd zou zijn, wat weer 5 dagen en heel veel NZ dollars zou kosten. Na duidelijk gemaakt te hebben dat we echt geen geld voor zo'n grote reparatie hadden, kon de monteur gelukkig toch ter plekke, na het schuren van het frame, de nieuwe ruit inzetten en konden we zonder extra kosten wegrijden. Het universum is ons gunstig gezind!

In Wanaka, waar we eigenlijk oud & nieuw door hadden zullen brengen, hadden we afgesproken met een van Carry's basisschoolvriendinnen, Philine. Philine en haar vriend Bart waren 3 weken op vakantie in Nieuw Zeeland en we hebben 2 hele gezellige dagen samen doorgebracht. Met hun chique 4x4 BMW reden we de stad uit om de Rob Roy glacier track te bewandelen. Een ontzettend steile tocht maar alle inspanning zeker waard, wat ontzettend mooi! Terwijl we bovenaan even pauze hielden hoorden we gedonder in de verte, een geluid dat op onweer leek. Maar wat bleek: het was een stuk gletsjer dat afbrak en naar beneden stortte. Heel indrukwekkend. Wel shocking om te zien en lezen hoe de gletsjers in het land de afgelopen decennia langzaam verdwijnen door de opwarming van de aarde, ze nemen enorm in omvang af.

De regio waar Wanaka en Queenstown in liggen is by far de mooiste van het zuidereiland: overal waar je kijkt zijn bergen, met verschillende soorten begroeiing en tinten groen, er zijn spectaculair turqoise meren, prachtige sneeuwtoppen in de verte te zien, fel gele en paarse bloemen langs de wegen.. hier raken we maar niet aan gewend! (Als je trouwens mooie beelden van al deze plekken wilt zien, volg me dan op Instagram via de app of website, mijn gebruikersnaam is @bellejansen - of kijk op Carry's Facebook)

Via Lake Ohau, Mt Cook, Lake Pukaki, Lake Tekapo en Lake Heron rijden we in een paar dagen richting Chirstchurch. George is al behoorlijk oud en door de duizenden kilometers die we met hem rondscheuren krijgt hij wat ouderdomskwaaltjes - de onverharde wegen naar sommige campings of meren helpen daar niet erg bij. Zo moeten we met een speciaal trucje het raam aan de bestuurderskant dichtkrijgen, ruitenwisservloeistof handmatig op de ruiten gieten en kregen we een lekke band bij het mooie Rakaia gorge, een uurtje buiten Christchurch. Meevallertje was dat we al op een camping waar we die nacht zouden verblijven waren en dus niet langs de weg stil kwamen te staan.

Bij aankomst op die camping in de namiddag was het heerlijk weer: zon en strakblauwe lucht, perfect om even in bikini een boekje te lezen. Maar een gigantisch heftige storm wekte ons 's nachts: het regende pijpenstelen en de hele auto bewoog door de wind, de campervans die aan de rand bij de rivier stonden waren zelfs weggereden om beschutting te zoeken. Een paar uurtjes onrustig geslapen te hebben later nam de storm af, werd het weer droog en belden we de AA om onze band te komen fixen.

In februari 2011 werd Christchurch getroffen door een zware aardbeving, die grote delen van de stad heeft verwoest en waarbij 185 doden vielen. Vijftigduizend mensen werden werkloos en een derde van de bewoners raakte hun huis kwijt. Het leger sloot het stadscentrum af en wekenlang was er geen stromend water, stroom en telefoonverbinding.
De meningen over de stad nu zijn erg verdeeld: veel reizigers zeggen dat je het lekker moet overslaan omdat het een saaie spookstad is, terwijl anderen juist wel enthousiast zijn over hoe de stad langzaamaan weer karakter krijgt. Als sociaal geograaf heb ik mij al wekenlang verheugd op Christchurch; om zelf te kunnen zien wat voor creatieve stedelijke vernieuwing en sociale impact de heropbouw de stad brengt.

Het Quake city museum vertelt het afschrikwekkende verhaal van deze laatste grote aardbeving, met nieuwsbeelden en videos met persoonlijke verhalen. Onze Airbnb-gastvrouw Donna vertelde vanochtend nog hoe haar huwelijk is gestrand, (mede) door de gevolgen ervan. Het huis waar zij en haar toenmalige man met hun zoontje woonden is compleet verwoest, ze moesten maandenlang in motels wonen, en haar man veranderde van een grote sterke beer naar een boze, verdrietige vent die niet om kon gaan met het gevoel van onmacht.
Bijna 6 jaar na dato is de stad nog steeds een bouwput, een walhalla voor (/vol) bouwvakkers. Een van de grote kathedralen staat er nog half afgebrokkeld bij, net als vele andere gebouwen. Het centrum heeft nu voornamelijk nieuwbouw, duidelijk modernere architectuur dan in andere steden. Allerlei coole kleine initiatieven zijn hier gevestigd, zoals bijvoorbeeld Re:start, een winkelcentrumpje bestaande uit food trucks en vrolijk gekleurde containers in de buitenlucht.
Het aantal te bezoeken koffie- en brunchtentjes houdt ons nog wel even zoet hier. Christchurch heeft bovendien ook veel groene parken, strand, leuke buitenwijken en mooie natuur in de directe omgeving. De stad waar ik me het meest thuisvoel, al vanaf de eerste middag die we hier doorbrachten. Het perfecte zomerweer helpt natuurlijk ook; voor het eerst in de afgelopen 2 maanden is het dagen achter elkaar zonnig, zo warm dat ik in een zomerjurkje met blote benen rondhuppel!