Verhuizen, manicures & secondenlijmfiasco

Opeens gebeurde het in sneltreinvaart: binnen een week hadden we alletwee een fulltime baan! Carry werd op maandagmiddag gevraagd voor een sollicitatiegesprek op dinsdag, op woensdag moest ze allerlei tests op de computer doen en donderdag was al haar eerste werkdag. De komende 3 maanden werkt ze als contract administrator bij Northern Regional Alliance, een organisatie die samenwerkt met de District Health Boards van deze regio en de policies van het Ministerie van Gezondheid implementeert. Ze heeft nog nooit met contracten gewerkt en geen idee hoe het Nieuw Zeelandse zorgsysteem werkt, maar haar voorgangster is inmiddels al vertrokken, na slechts 2.5 dag inwerk-periode! Enorme verantwoordelijkheid dus voor haar, maar hopelijk heeft ze alles binnenkort onder de knie en is het niet meer zo overweldigend. En gelukkig vindt ze haar collega's leuk en voelt ze zich op haar plek daar.

Donderdag en vrijdag zwolg ik in zelfmedelijden: iedereen die ik ken hier was aan het werk, ik was het solliciteren zat maar had ook geen geld om iets leuks buiten de deur te gaan doen en het regende al de hele week pijpenstelen waardoor even een lekkere wandeling maken er ook niet in zat. Netflixend met een reep chocolade bracht ik de dagen door, me afvragend hoe lang ik dit in godsnaam nog vol zou houden zonder heel down te worden. Als een puppy zat ik te wachten tot Carry thuis zou komen. Maar op vrijdagmiddag om 16:45u werd ik door het recruitment bureau gebeld: of ik maandagochtend kon beginnen bij Visionstream! Enorm onverwachts want ik ben daar niet eens op sollicitatiegesprek geweest, maar op basis van mijn cv en het aanraden van mijn recruitment agent Amanda hebben ze me aangenomen voor een tijdelijke klus als GIS administrator (GIS= Geographical Information System).

Om te vieren dat we nu working ladies zijn met succesvolle levens (hihi) en eindelijk weer uitzicht op stijgende banksaldo's zijn we afgelopen weekend naar een nagelsalon geweest voor manicures, waardoor we met mooi verzorgde vingers op de toetsenborden tokkelen. Ook kochten we wat leuke tweedehands meubels, want op zaterdag konden we eindelijk intrekken in ons huis! We wonen samen met Katie, Pia en Hillary, drie Nieuw Zeelandse meiden in Kingsland, een leuke wijk in het centrum van de stad. Echt ontzettend fijn om nu een vaste plek te hebben, al onze spullen in te ruimen in de klerenkast en weer een echt thuis-gevoel te krijgen. Onze kamer en het hele huis is heerlijk groot en licht, alle ruimte ook voor logees - just saying ;).

Samen met onze achter-achter-achterneef Justin (de zoon van Jules, de Nederlandse neef van onze oma die hier al een jaar of 30 woont) namen we nog een grote stap op weg om echte Nieuw Zeelanders te worden: we gingen naar een cricketwedstrijd! Cricket is de nationale sport hier en eigenlijk overal in de hele Commonwealth (Verenigd Koninkrijk en alle voormalige overzeese Britse territoria, zoals bijv Australia, India en Pakistan) nog heel groot.
Zuid Afrika heeft ons hopeloos ingemaakt en de wedstrijd was echt oersaai; het duurde 3 uur en de Nieuw Zeelandse spelers gaven de hoop al snel op dus sjokten maar wat voort - en sowieso is cricket nogal een langzame sport. Maar wel tof om eens meegemaakt te hebben hier!

Zondagavond legde ik mijn kleren alvast klaar ter voorbereiding van mijn eerste werkdag en wilde ik even een losgeraakt bandje op mijn enkellaarsjes vastlijmen. Zonder dat ik het in de gaten had kwam de lijm ook op al mijn vingers, waardoor een harde laag op de huid ontstond die er niet meer af te krijgen was.. Ik zag al helemaal voor me hoe ik me de ochtend erna aan nieuwe collega's zou moeten voorstellen en dan zo'n op-schuurpapier-lijkende hand moest geven... bah. De wijze Google leerde me dat ik mijn handen moest weken in een bakje warm water met waspoeder, en na een half uur kon ik de lijm er gelukkig langzaam weer afkrabben. Dat halve uur heb ik nog goed benut want ik heb snel wat Youtube tutorials gekeken voor ArcGIS, het computerprogramma waarmee ik tijdens mijn studie wel een paar keer in aanraking ben gekomen maar al jaren niet meer gebruikt had en toch een beetje de zenuwen over kreeg, als kersverse GIS analist.
Visionstream is een telecombedrijf dat iedere dag door het hele land honderden reparaties uitvoert of nieuwe kabels aanlegt, waarvoor van tevoren beoordeeld moet worden of er geen essentiële water/elektriciteit/gas pijpen in de buurt zijn die geraakt kunnen worden. Hiervoor moet ik steeds wat dingen tekenen op digitale kaarten en allerlei emails sturen en digitale bestanden archiveren. Het is best wel heel erg saai en de collega's zijn ook zo onpersoonlijk als de pest, ik ben tenslotte maar een temp (voor 4-6 weken) en het is een grote afdeling. Al na een paar dagen voel ik zo sterk dat dit niet is hoe ik mijn tijd wil doorbrengen; mijn hart ligt bij yoga & contact met mensen, niet in zo'n computerbaan. Ik wil niet iedere dag aftellen tot het 17u is, wanhopig uitkijken naar vrijdagmiddag en geen plezier hebben in mijn werk. Maar ik probeer mezelf te motiveren door te denken aan alle dollars die ik iedere dag verdien, haha.

Als het meezit kan ik in de komende 6 weken zoveel sparen dat ik de rest van onze tijd hier niet meer hoef te werken en kan leven van yogalessen geven. De komende weken geef ik naast deze baan nog wel 2 avondlessen per week of soms in het weekend, om wel lekker in het ritme te blijven :). Overmorgen mag ik een les geven bij LuluLemon, een Canadees yogamerk dat hele fijne yogakleding en -spullen verkoopt en iedere week in verschillende filialen een community class aanbiedt.

Nog een leuk dingetje van afgelopen week: de website 123NZ (over alles wat te maken heeft met een working holiday in Nieuw Zeeland) heeft een artikeltje van mij gepubliceerd, een blog die ik geschreven had met een reisroute door Nieuw Zeeland aan de hand van goede koffietentjes en restaurantjes. Deel 1 is door het Noordereiland: https://www.123nz.nl/rondreis/koffie-reisroute-noordereiland/. Deel 2, het Zuidereiland, komt binnenkort ook online!