Met zonder trein naar Hsipaw en Mandalay...

... en de wet van de toeter.

Na een paar dagen in de omgeving van Pyin Oo Lwin, een klein groen stadje in de bergen (sinds koloniale tijd gebruikt om aan de hitte in Mandalay te ontsnappen), wilden we de trein naar Hsipaw nemen. Deze treinrit is beroemd om de mooie scenery onderweg en het rijden over het ruim 100 jaar oude Gokteik viaduct, over een diep ravijn. Maar helaas reed de trein die dagen niet (om voor ons onduidelijke redenen), dus voegden we ons bij een paar andere gestrande backpackers op het station en namen we met z'n allen een bus naar Hsipaw, met het idee dat we vanaf daar dan de trein naar Mandalay zouden nemen en zo alsnog het viaduct zouden meemaken.

In Hsipaw gingen we samen met Alice en Martin (uit Frankrijk en Duitsland) op de fiets naar mooie vervallen tempels en een klooster, dronken we een heerlijke verse fruitsmoothie in de tuin bij Mrs. Popcorn en bezochten we het paleis van een Shan prins die sinds de militaire coup van 1962 'verdwenen' is. De vrouw van de neef van de prins woont nu nog in het grote landhuis om het te beschermen tegen inname en vertelt elke dag aan een handjevol toeristen over de indrukwekkende familiegeschiedenis en de huidige situatie in het land. Hoewel er sinds 2011 allerlei democratische vooruitgangen zijn geboekt, heeft het corrupte leger nog steeds de macht in handen. Een kwart van het parlement bestaat uit militairen en elke beslissing kan pas genomen worden bij een meerderheid van 75%, dus alle andere partijen moeten het er dan over eens zijn. Een groot deel van het land is nog niet toegankelijk voor toeristen (zoals het gebied bij de grens met China waar ik heel graag naartoe wilde), omdat daar nog 'onregelmatigheden' tussen het leger en rebellen zijn of die niet het 'ontwikkelde' beeld aan toeristen zullen geven dat de overheid wil dat wij van het land hebben. Er is ontzettend veel werkeloosheid onder de bevolking omdat de meeste industrieën genationaliseerd zijn (en dus in de handen van de overheid en hun familie en vrienden), wat verklaart waarom de meeste mensen de hele dag maar een beetje op straat en in theehuizen rondhangen.
Het opkomende toerisme wordt wel groots gestimuleerd - zo zien we overal borden met "Warmly welcome and be kind to tourists" - en zorgt voor economische ontwikkeling: het is eenvoudig om zonder vergunning een winkeltje te beginnen of scooters te verhuren aan toeristen.

De volgende dag wilden we met de trein naar Mandalay, maar helaas reed er nog steeds geen trein en moesten we opnieuw met de bus... het is blijkbaar niet meant to be voor ons, die treinrit over het viaduct!

Mandalay is een grote, uitgestrekte stad en volgens mij de meest voetganger-onvriendelijke stad waar ik ooit ben geweest: de afstanden zijn te groot om te voet af te leggen, er zijn bijna geen stoepen waardoor je langs de kant van de weg moet lopen, en waar er wel stoepen zijn, zijn die in erbarmelijke staat waardoor je gigantisch op moet letten dat je niet struikelt of in een gat valt.
Daarom besloten we gebruik te maken van een van de vele mannen die zich voor de deur van ons hotel aanbieden als motortaxichauffeur. Samen met WingWing gingen wij een dagje op sleeptouw, langs de toeristische highlights van Mandalay. Het grootste gedeelte van de dag hadden we het ontzettend naar ons zin: het was leuk om rond te rijden in het lekkere weer, het klooster en de 729 stupa's die we zagen waren mooi, we hadden groots uitzicht vanaf Mandalay Hill en WingWing leek een leuke, aardige man die goed engels sprak en dus wat van onze vragen over het land en de cultuur kon beantwoorden.
Zo leerde hij ons bijvoorbeeld dat op de weg de wet van de toeter geldt: wie het eerste toetert heeft altijd voorrang. En hoe vaker je toetert hoe beter!

Maar 's avonds sloeg de stemming om, toen hij ons extra geld probeerde af te troggelen toen we op weg gingen naar een 'cabaret' show van de Moustache brothers (die in de gevangenis zijn beland door hun kritiek op de overheid-- het was vast ooit leuk maar nu enorm afgezaagd, het is duidelijk dat ze al jarenlang elke avond dezelfde show opvoeren). WingWing wilde opeens meer geld om ons weer terug naar het hotel te brengen na afloop, en toen wij daartegen protesteerden werd hij pissig, sneerde dat niemand anders ons voor dat geld zou brengen en liet een compleet ander gezicht zien. Hij had wel gelijk dat een andere motortaxi ons meer geld zou rekenen voor dat ritje, maar we hadden hem al voor de hele dag ruim betaald, afgesproken dat hij ons de volgende ochtend naar de boot zou brengen én dat we een paar dagen later weer de hele dag met hem op pad zouden gaan, dus hij verdiende echt al flink aan ons. Het is zo rot dat hij (net als zoveel anderen) overal een extra slaatje uit wil slaan; ik word echt helemaal gek van dat ge-onderhandel en gedoe de hele tijd, dat kost zoveel energie.
Na zijn door en door gemene gezichtsuitdrukking gezien te hebben en de manier waarop hij daarna weer poeslief deed, had ik echt geen zin meer om nog een hele dag met hem op stap te gaan.

Maar eerst gingen we voor een paar dagen op en neer naar Bagan, het hoogtepunt van het land!