Liftavonturen & laatste lange wandeltocht

We wisten dat het eraan zat te komen, maar toen het zover was moesten we allebei onze tranen wel even wegslikken: afscheid nemen van George.
Na in bijna 20 hostels geflyerd te hebben, in 12 facebookgroepen een advertentie geplaatst te hebben en een koude zaterdag op de car market gestaan te hebben, is George afgelopen week verkocht aan een Nederlands meisje dat net in het land is aangekomen. Fijn om ons daar geen zorgen meer over te hoeven maken, maar oh wat hadden we hem eigenlijk graag laten verschepen naar Nederland :).
Omdat de nieuwe eigenaresse drie uur ten noorden van Auckland woont en werkt hebben we George maandagmiddag naar haar toegebracht voor de overdracht, en toen begon ons volgende avontuur: liftend terug naar Auckland!

We werden afgezet bij een benzinestation, zodat wij zelf aan iemand konden vragen of we mee mochten rijden (ipv risico lopen om langs de kant van de weg door een of andere creep opgepikt te worden) en al na een minuut of 10 kregen we onze eerste lift tot ongeveer halverwege. Helaas kwamen we rond 21u Whangarei niet meer uit, waardoor we een nachtje daar in een Airbnb'tje moesten overbruggen. We waren daar al 2x eerder geweest en dat is absoluut geen straf: die douche is de lekkerste die we in heel Nieuw-Zeeland tot nu toe hebben gevonden, het huis heeft waanzinnig spectaculair uitzicht, 's ochtends worden we gewekt door de kwetterende vogels en staat een heerlijk ontbijtje klaar.
De dag erna liepen we naar het benzinestation vlakbij en hadden we meteen weer enorme mazzel: een man die zijn vriendin van het vliegveld in Auckland ging ophalen wilde ons wel meenemen, en zette ons een paar uur later letterlijk recht voor onze voordeur in Kingsland af.

Op woensdagochtend vertrokken we weer met onze backpacks zo licht mogelijk ingepakt en de kartonnen-liftbordjes gereed, op naar New Plymouth! Dit is een stadje op ongeveer 4,5 uur rijden van Auckland aan de westkust, uitvalsbasis om Mount Taranaki/Egmond National Park te bezoeken. Dit stond al een paar maanden op mijn wishlist om naartoe te gaan, aangezien het een prachtige (slapende) stratovulkaan is waar hele mooie wandelingen te doen zijn. Het duurde 45 minuten voordat we een lift konden vinden om Auckland uit te komen, maar we zijn de rest van de dag bijzonder vlot naar onze bestemming gekomen (6,5 uur in totaal over gedaan met steeds maar een paar minuten wachtend op een nieuwe lift!). Onderweg hebben we heel veel interessante gesprekken gehad, het liften is echt een grappige manier om met de meest uiteenlopende mensen te praten. Een lesbisch stel dat onderweg zakelijke telefoontjes pleegde voor hun schoonmaakbedrijf (en waarvan we bij een toiletstop even dachten dat ze er met onze backpacks vandoor waren gegaan) en een vrachtwagenchauffeur die in een enorm grote truck voor zuivelbedrijf Fronterra boter & melk vervoert maar als hobby Europese geschiedenis en architectuur bestudeert hebben ons het grootste gedeelte van de rit meegenomen.

New Plymouth is een leuk stadje aan de kust, waar we ons goed hebben vermaakt. Op donderdag gingen we naar de lokale VVV om een shuttlebus naar het National Park voor de dag erna te regelen, waar we erachter kwamen dat we de wandeling die we wilden maken wat hadden onderschat. Blijkbaar mag de top van de vulkaan alleen in de zomer beklommen worden, omdat er nu teveel sneeuw en ijs ligt. De wandeling die wel mogelijk is in de winter was ook al op behoorlijke hoogte waardoor de temperatuur rond het vriespunt zou liggen. Alleen wij hadden zo weinig bagage ingepakt dat we onze warme windjacks en warme trui ook in Auckland hadden laten liggen... maar we wilden deze wandeling niet aan ons voorbij laten gaan.
In de outdoorwinkel werd ons van alles aangepraat over wat voor specifieke spullen we allemaal mee zouden moeten nemen voor het geval we verdwaald zouden raken en in het park moesten overnachten, maar uiteindelijk konden we prima af met allebei één extra warme kledinglaag en vielen de kosten van deze aankoop dus gelukkig mee.
De wandeling was 17km en duurde iets meer dan 8 uur; het was behoorlijk zwaar omdat we stukken over rotsen moesten klimmen en lang door de modder banjerden, maar oh wat hebben we ervan genoten! Het is zó ontzettend mooi, ik kan het niet goed in woorden beschrijven maar we hebben echt de hele dag tegen elkaar herhaald hoe spectaculair de natuur wel niet is en hoe gelukkig we daarvan worden.
Onze schoenen en leggings vol opgedroogde modder, ledematen stijf van vermoeidheid maar voldaan en breed glimlachend trakteerden we onszelf op verse fish & chips in de stad voordat we uitgeput in ons hostel aankwamen.

Na een ochtendlijke fietstocht (om onze spieren lekker los te maken en nog wat meer van de omgeving te zien) reden we op zaterdag weer terug naar Auckland. Dit keer konden we het grootste gedeelte van de rit meerijden met het meisje dat we tijdens de wandeling hadden ontmoet, en na samen met haar heerlijke dumplings gegeten te hebben in Hamilton namen we voor de rest van de rit lekker een bus.

Onze laatste dagen in Auckland zijn aangebroken; we bezoeken melancholisch nogmaals al onze favoriete plekjes en hebben een beetje spijt dat we besloten hebben om al weg te gaan. Toen we onze tickets boekten naar Thailand en Samoa was het hier zo koud en regenachtig, maar nu zijn de afgelopen weken zo ontzettend mooi en leuk geweest dat het moeilijk is om te vertrekken. Als we écht enorme heimwee krijgen komen we gewoon binnenkort weer terug, ons werkvisum is immers nog geldig tot half november...

Maar nu eerst: SAMOA!
We weten nog niet waar we precies gaan belanden, maar stellen het ons een beetje voor zoals dit:
https://youtu.be/cPAbx5kgCJo .