Met conflicten weg uit Myanmar

Carry en ik brachten onze laatste dag in Myanmar door in 3 dorpjes in de omgeving van Mandalay: Amarapura, Sagain en Inwa. We zouden dit dagtripje eerst met motortaxichauffeur WingWing ondernemen, maar hadden hem via een van de andere taxichauffeurs bij het hotel de avond van tevoren laten weten dat het niet doorging omdat we liever scooters wilden huren om zelf te kunnen rijden, na het zo leuk gehad te hebben op de e bikes in Bagan.
Op de dag zelf werd ik alleen wakker met enorme hoofdpijn en veel last van mijn Lyme klachten, dus zag ik het echt niet meer zitten om zelf te rijden en energie te moeten steken in de weg uitzoeken enzo. Maar we wilden wel heel graag naar de dorpjes, en aangezien het onze laatste dag was kon het niet anders dan tóch gaan die dag, dus we besloten alsnog met een motortaxi te gaan. Maar WingWing was niet op zijn vaste plek bij het hotel dus we gingen met 2 anderen, waaronder die man aan wie we de boodschap de avond van tevoren hadden doorgegeven; mazzeltje dachten wij, dan vermijden we confrontatie met die nare WingWing!

Onderweg naar Amarapura, midden in de verkeersdrukte, reed WingWing echter langs ons en toen hij ons herkende werd hij gigantisch boos op mijn chauffeur. Hij schrok zichtbaar enorm van WingWing's uitbarsting en wij ook van de woede die uit zijn ogen spuwde. En meteen voelden we ons zo ontzettend schuldig, nu hadden we die arme andere chauffeur in de problemen gebracht. Waarschijnlijk dacht WingWing nu dat die ander (wiens naam we niet weten dus ik noem hem maar even zo) hem belazerd had en verzonnen had dat wij hadden geannuleerd om zelf het dagloon op te strijken... Mijn buik tuimelde van paniek, wat hadden we nou voor doms gedaan, hoe erg zou die ander nu in de problemen komen?!

Maar gelukkig stelde hij ons na onze uitleg gerust dat het geen probleem was, dat we ons geen zorgen moesten maken en dat hij de situatie wel zou uitleggen aan WingWing, en toen we een paar uur later aan het lunchen waren zagen we WingWing zelf. Hij praatte eerst even met de ander en kwam daarna supervrolijk naar ons toe en bood 5x zijn excuses aan dat hij er niet op de afgesproken tijd was, maar dat zijn vriendin over was gekomen en dat hij daardoor niet met ons op stap kon gaan en het speet hem zo en wilden we zijn vriendin ontmoeten?
Overdonderd door de raarheid van de hele situatie zeiden we ja en werden we aan zijn vriendin (of iemand die zich daarvoor voordeed?) voorgesteld, maakten een geforceerd praatje en zeiden weer gedag.

Terwijl we onze lunch verder opaten kwamen we met de volgende verklaring, die ons het meest logisch lijkt: WingWing werd door ons gecanceld, maakte andere plannen voor zijn dag (met zijn echte vriendin misschien wel), schrok toen hij ons onderweg tegenkwam en barstte tegen die andere chauffeur uit van woede, hoorde daarna van hem de uitleg van de situatie en vertelde een 'nieuwe werkelijkheid' aan ons (dat hij zich niet aan de afspraak die ochtend gehouden had en dus blijkbaar nooit onze annulering gehoord had, ook al weten wij van die ander dat hij dat wel wist!) om zijn eer hoog te houden, en ons dus zogenaamd had laten zitten in plaats van andersom.
Echt een supervreemde situatie was het, maar nu we dit eenmaal zo uitgedokterd hebben klinkt het op zich wel aannemelijk..?

Toen we die middag thuiskwamen in het hotel kwam ik erachter dat ik mijn fototoestel in de taxi in Bagan had laten liggen. (Ik was niet echt lekker die dagen) Maar ik had enorme mazzel, want we hadden die taxi via ons hotel in Bagan geregeld en konden er dus makkelijk achteraan; na een telefoontje werd geregeld dat de camera terug naar het hotel daar gebracht zou worden en Katarina (de Zweedse die we van de bootreis kennen) zou die nacht de bus nemen van Bagan naar Mandalay en zij wilde de camera wel meenemen en voor mij achterlaten bij de informatiebalie op het vliegveld (ze gingen namelijk meteen door, van de nachtbus het vliegtuig in). Perfect dus!

De volgende ochtend kwamen we aan bij de informatiebalie op het vliegveld en informeerden naar de camera. Heel netjes werd gechecked wat mijn naam was en wat de naam was van de vriendin, en daarna zeiden ze dat ik 2 dollar moest betalen en 5 minuten moest wachten. Prima, ik was allang blij dat ik mijn toestel met alle foto's erop weer terug zou krijgen dus ik gaf haar het geld. Maar nadat de (ontzettend onvriendelijke) mevrouw met lege handen terugkwam van de security office waar ze de camera hadden bewaard zei ze opeens dat het niet 2 maar 5 dollar was, dus dat ik meer moest betalen. Aangezien 5 dollar voor daar ontzettend veel geld is (je eet een hoofdmaaltijd voor 1-1,5 dollar) en ik het raar vond dat het bedrag opeens meer dan verdubbeld was, en ik die camera nog steeds niet teruggezien had, protesteerde ik en toen zei ze dat ik het met de security officer moest bespreken. Dus ik moest naar dat kantoortje, waar ik mijn camera op een plank zag liggen, en ik werd op stoel neergezet met de mededeling dat ik weer 10 minuten moest wachten. Toen zei ik dat ik gewoon mijn camera terug wilde; ik had betaald, zag hem daar liggen en had een vlucht te halen. Vervolgens kreeg ik de camera terug maar moest ik alsnog zitten wachten tot ze een verklaring hadden uitgetypt. Terwijl ik wachtte wilde ik even checken of alle foto's er nog wel opstonden, en wat zag ik: er waren die dag 4 filmpjes mee gemaakt -- duidelijk door de security officer, want zijn schoenen en de broek van zijn uniform waren op de filmpjes te zien! Gefrustreerd besloot ik er maar mijn mond over te houden, maar ik baalde er wel van dat hij met mijn camera had zitten spelen en waarschijnlijk ook al mijn foto's had bekeken, lekkere invasie van privacy!
Nadat ik een verklaring moest ondertekenen dat ik de camera weer in ontvangst genomen had (waarom ze er 10 minuten over deden om 3 regels te typen is een raadsel) mocht ik dan het kantoortje eindelijk verlaten.

Wat een gekke afsluiter van onze tijd in Myanmar.. De mensen die we hier hadden ontmoet (op een aantal mensen na in de meer toeristischer gebieden) waren juist steeds echt enorm aardig en hartelijk!

Op het vliegveld gaven we onze laatste briefjes kyat uit aan fried rice (gebakken rijst), het enige gerecht dat we de afgelopen 2.5 week konden eten zonder enorme buikpijn te krijgen -- en dat we op sommige dagen daarom wel 2x aten. Ik snap er niets van want in Thailand, Cambodja en Indonesië heb ik nooit last gehad van al het straateten en in Myanmar had ik élke dag gedoe met opgezette, pijnlijke buik terwijl we expres naar de meest 'Westerse' restaurants gingen met zo goed mogelijke hygiene.
Buikpijn hoort er voor veel reizigers in Zuidoost Azië bij en is natuurlijk niet het eind van de wereld, maar lekker lokaal eten is zo'n belangrijk en leuk onderdeel van reizen voor mij en ik ben altijd de godganse dag bezig met (denken aan) eten, dus dat het lokale eten hier niet lekker was (alles druipt in veeeeel te veel olie of saus) drukte voor mij wel een beetje een stempel op de hele ervaring in Myanmar. Die gebakken rijst kwam onze neus dus ook echt uit na al die keren, maar eerlijk is eerlijk: deze laatste was de lekkerste tot dan toe ;).