Avocado girl op visa run & feel good regime
Blijf op de hoogte en volg Belle
11 Januari 2014 | Thailand, Chiang Mai
Op 1 januari namen Anne en ik na ruim 2,5 week samen gereisd te hebben afscheid van elkaar, toen zij de nachtbus naar Bangkok nam om de volgende dag terug naar Amsterdam te vliegen. We hebben samen zoveel gedaan hen gezien en mensen ontmoet: het was een superleuke tijd! Heel gek voelde het om gedag te zeggen en dat we elkaar pas over 6 maanden weer zullen zien.., ik moest wel even slikken die eerste avond weer alleen.
Op de terugweg van het busstation (waar ik Anne had uitgezwaaid) beleefde ik alweer mijn eerste solo avontuur: ik zat in een song thaew, een rode pick up truck die als gedeelde taxi wordt gebruikt. Iedereen betaalt een vast bedrag, zegt waar hij afgezet wilt worden en de chauffeur rijdt een voor een alle adressen af. Soms duurt het even voor je op de goede plek afgezet wordt, als de anderen heel ergens anders in de stad moeten zijn. Dit keer duurde het alleen wel héél erg lang: het ritje van normaal 15 minuten duurde nu al ruim 45 minuten, en hoe langer we onderweg waren, hoe verder we de stad uit gingen en hoe bezorgder ik werd dat de chauffeur mij vergeten was. Ik was namelijk de enige toerist, de andere passagiers waren allemaal (niet-engels sprekende) Thaise studenten die blijkbaar op de universiteitscampus woonden, ver weg van de oude stad waar de meeste toeristen verblijven..
De chaffeur was mij inderdaad vergeten, dus toen we eindelijk bij de campus stopten probeerde ik duidelijk te maken dat ik weer terug naar de oude stad moest, waar hij niet bepaald blij mee was. Hij sprak amper engels, maar gebaarde dat ik voorin bij hem moest gaan zitten en op een gegeven moment droeg hij me op om uit te stappen en de rest te lopen. Het was pikkedonker, verlaten op straat en ik had geen idee waar we waren omdat we nog steeds ergens in het nieuwe gedeelte van de stad waren, dus ik weigerde uit te stappen. Na toegezegd te hebben hem meer te zullen betalen sprak meneer opeens wel engels en reed hij rechtstreeks naar mijn hostel, waarvan hij eerst zei het niet te kennen. Het geld kon me niet schelen; ik was allang blij weer bij het hostel te zijn! Maar door deze rit van 1,5 uur (!) miste ik helaas wel mijn Skype afspraak en lag ik in bed te balen van het alleen zijn.
De volgende dag ging ik samen met Noriko (voor de onoplettende lezers ;), dat is de japans-nederlandse vrouw die ik vorige keer in Chiang mai via oud-huisgenootje Lisanne ontmoet had) in haar auto naar de grens met Myanmar/Burma, op visa run. Onze visa liepen namelijk ten einde en door de grens over te steken van Mae Sai (Thailand) naar Tachileik (Myanmar), daar een paar uur te blijven en daarna weer terug te keren naar Thailand krijg je een verlenging van je visum van 15 dagen (als je op de officiële manier je visum verlengt is het 3x zo duur en krijg je maar 7 dagen). De rit door het mooie berglandschap naar Mae Sai duurde ~5 uur en omdat we met Noriko's autootje waren konden we stoppen waar en wanneer we wilden, en heb ik ook auto leren rijden aan de linkerkant van de weg - goede oefening alvast voor in Australië.
De paar uur die we doorbrachten op de markt in Tachileik smaakt naar meer - zelfs in het grensstadje was het totaal anders dan in Thailand; Myanmar is een land dat ik heel graag nog uitgebreid zou willen bezoeken!
Op de terugweg stopten we nog even bij de Golden Triangle, een (toeristische) plek bij de Mekong rivier waar 3 landen samenkomen: Thailand, Myanmar en Laos. Door de drukke avondspits (filerijden in Thailand, check!) reden we in het pikkedonker terug naar Chiang Mai, mijn ogen dichtgeknepen om niet te zien hoe hard Noriko door de slechtverlichte bochten scheurde..
De vorige keer dat ik in Chiang mai was ging ik steeds naar Ashtanga les in een superfijne yogastudio met een fantastische leraar, Vari. De les is elke dag van 12 - 14:30 uur (wat een beetje jammer is omdat het zo midden op de dag is waardoor ik verder weinig tijd heb) en is zo'n goede uitdaging dat ik hiervoor ben teruggekomen, zodat ik beter in de Ashtanga serie zal worden. Ik voel me elke keer ontzettend voldaan na afloop, ik wil alleen maar meer!
Omdat ik ernstig behoefte had aan een weekje pamperen wisselde ik van hostel, en ging nu naar eentje met zwembad. Een paar dagen lang bestonden mijn dagen uit naar de
markt fietsen voor een lading verse groenten en fruit, naar yogales gaan, bij het zwembad liggen om uit te rusten en wat te lezen en eten. En blijkbaar had ik grote ogen opgegooid (?) toen ik op een middag bij het zwembad een avocado aan het uitlepelen was, vandaar dat ik later ''the avocado girl'' werd genoemd door een van de jongens uit het hostel, haha.
Naast deze activiteiten bestond mijn 'regime' nog uit naar een herbal steam sauna gaan en massages nemen. De Thaise massages zijn namelijk echt fantastisch -en doen wonderen voor de pijn in mijn lichaam; door het vele yoga-en en de massages zijn mijn heupen en schouders al een stuk opener inmiddels- en voor een uur betaal je maar €4. Tot nu toe zijn álle massages die ik heb gehad heel goed geweest, of het nou bij een oud vrouwtje thuis of in een wat chiquere salon was. Maar de beste die ik heb gehad was die door een blinde masseur; omdat blinde mensen een sterker ontwikkeld gevoel hebben, kunnen ze makkelijker aanvoelen waar de knelpunten zitten en daardoor een diepere, effectievere massage geven. Het was een uur behoorlijk afzien en ik zit nu nog onder de bloeduitstortingen en blauwe plekken, maar het was het zeker waard want achteraf voelde het heerlijk!
Op de terugweg van het busstation (waar ik Anne had uitgezwaaid) beleefde ik alweer mijn eerste solo avontuur: ik zat in een song thaew, een rode pick up truck die als gedeelde taxi wordt gebruikt. Iedereen betaalt een vast bedrag, zegt waar hij afgezet wilt worden en de chauffeur rijdt een voor een alle adressen af. Soms duurt het even voor je op de goede plek afgezet wordt, als de anderen heel ergens anders in de stad moeten zijn. Dit keer duurde het alleen wel héél erg lang: het ritje van normaal 15 minuten duurde nu al ruim 45 minuten, en hoe langer we onderweg waren, hoe verder we de stad uit gingen en hoe bezorgder ik werd dat de chauffeur mij vergeten was. Ik was namelijk de enige toerist, de andere passagiers waren allemaal (niet-engels sprekende) Thaise studenten die blijkbaar op de universiteitscampus woonden, ver weg van de oude stad waar de meeste toeristen verblijven..
De chaffeur was mij inderdaad vergeten, dus toen we eindelijk bij de campus stopten probeerde ik duidelijk te maken dat ik weer terug naar de oude stad moest, waar hij niet bepaald blij mee was. Hij sprak amper engels, maar gebaarde dat ik voorin bij hem moest gaan zitten en op een gegeven moment droeg hij me op om uit te stappen en de rest te lopen. Het was pikkedonker, verlaten op straat en ik had geen idee waar we waren omdat we nog steeds ergens in het nieuwe gedeelte van de stad waren, dus ik weigerde uit te stappen. Na toegezegd te hebben hem meer te zullen betalen sprak meneer opeens wel engels en reed hij rechtstreeks naar mijn hostel, waarvan hij eerst zei het niet te kennen. Het geld kon me niet schelen; ik was allang blij weer bij het hostel te zijn! Maar door deze rit van 1,5 uur (!) miste ik helaas wel mijn Skype afspraak en lag ik in bed te balen van het alleen zijn.
De volgende dag ging ik samen met Noriko (voor de onoplettende lezers ;), dat is de japans-nederlandse vrouw die ik vorige keer in Chiang mai via oud-huisgenootje Lisanne ontmoet had) in haar auto naar de grens met Myanmar/Burma, op visa run. Onze visa liepen namelijk ten einde en door de grens over te steken van Mae Sai (Thailand) naar Tachileik (Myanmar), daar een paar uur te blijven en daarna weer terug te keren naar Thailand krijg je een verlenging van je visum van 15 dagen (als je op de officiële manier je visum verlengt is het 3x zo duur en krijg je maar 7 dagen). De rit door het mooie berglandschap naar Mae Sai duurde ~5 uur en omdat we met Noriko's autootje waren konden we stoppen waar en wanneer we wilden, en heb ik ook auto leren rijden aan de linkerkant van de weg - goede oefening alvast voor in Australië.
De paar uur die we doorbrachten op de markt in Tachileik smaakt naar meer - zelfs in het grensstadje was het totaal anders dan in Thailand; Myanmar is een land dat ik heel graag nog uitgebreid zou willen bezoeken!
Op de terugweg stopten we nog even bij de Golden Triangle, een (toeristische) plek bij de Mekong rivier waar 3 landen samenkomen: Thailand, Myanmar en Laos. Door de drukke avondspits (filerijden in Thailand, check!) reden we in het pikkedonker terug naar Chiang Mai, mijn ogen dichtgeknepen om niet te zien hoe hard Noriko door de slechtverlichte bochten scheurde..
De vorige keer dat ik in Chiang mai was ging ik steeds naar Ashtanga les in een superfijne yogastudio met een fantastische leraar, Vari. De les is elke dag van 12 - 14:30 uur (wat een beetje jammer is omdat het zo midden op de dag is waardoor ik verder weinig tijd heb) en is zo'n goede uitdaging dat ik hiervoor ben teruggekomen, zodat ik beter in de Ashtanga serie zal worden. Ik voel me elke keer ontzettend voldaan na afloop, ik wil alleen maar meer!
Omdat ik ernstig behoefte had aan een weekje pamperen wisselde ik van hostel, en ging nu naar eentje met zwembad. Een paar dagen lang bestonden mijn dagen uit naar de
markt fietsen voor een lading verse groenten en fruit, naar yogales gaan, bij het zwembad liggen om uit te rusten en wat te lezen en eten. En blijkbaar had ik grote ogen opgegooid (?) toen ik op een middag bij het zwembad een avocado aan het uitlepelen was, vandaar dat ik later ''the avocado girl'' werd genoemd door een van de jongens uit het hostel, haha.
Naast deze activiteiten bestond mijn 'regime' nog uit naar een herbal steam sauna gaan en massages nemen. De Thaise massages zijn namelijk echt fantastisch -en doen wonderen voor de pijn in mijn lichaam; door het vele yoga-en en de massages zijn mijn heupen en schouders al een stuk opener inmiddels- en voor een uur betaal je maar €4. Tot nu toe zijn álle massages die ik heb gehad heel goed geweest, of het nou bij een oud vrouwtje thuis of in een wat chiquere salon was. Maar de beste die ik heb gehad was die door een blinde masseur; omdat blinde mensen een sterker ontwikkeld gevoel hebben, kunnen ze makkelijker aanvoelen waar de knelpunten zitten en daardoor een diepere, effectievere massage geven. Het was een uur behoorlijk afzien en ik zit nu nog onder de bloeduitstortingen en blauwe plekken, maar het was het zeker waard want achteraf voelde het heerlijk!
-
11 Januari 2014 - 16:12
Julius:
Bel,
Wat een bizar verhaal over die taxi!
Verder heel vet om het allemaal te lezen, en zo'n blinde masseur, dat lijkt mij ook wel wat ;-)
X -
11 Januari 2014 - 17:13
Regien:
Lieve Avocado-girl!
JA, je vertelt ons niet alles, gelukkig maar; wat een taxirit.
Ik heb ooit -jaren geleden- ook 'ns een blinde voetreflexmasseur gehad: geweldig! Hij voelde dat ik iets aan mijn blaas had. Ik wist van niets, maar opeens bedacht ik me dat toen Carry geboren was, ik een urineretentie had van 2,5 l: een behoorlijke hoeveelheid, waardoor mijn blaas blijvend is opgerekt :-)
Geniet lekker van al het goede. Kus van je MoedeR
-
11 Januari 2014 - 17:46
Carry:
Klinkt heerlijk Bel <3 Geniet ervan! -
13 Januari 2014 - 01:41
Marin:
Lieve Belle,
Het massage-gebeuren lijkt mij heerlijk, maar... Hoe kom je nu aan die adresjes...
Veel liefs,
Marin. -
13 Januari 2014 - 10:23
Fabienne:
Nice! Een massage van een uur maar vier euries! Hoezee!! Je goed recht dat je elke dag een massage - of meerdere neemt. Lekker... Hoewel.. Ik had zelf een voetmassage in Thailand en dat was echt reuze pijnlijk. Hard gewrijf met knokkels over de bovenkant van mijn voet. Misschien voor mensen met eelt bovenop hun voet (?) lekker, maar ik vond het niet zo best. Haha.
En heel goed van al het yoga! Volgens mij komt er een extreem lenige belle terug. X -
14 Januari 2014 - 11:14
Flo:
hi Bellie!
Wat een verhaal, dat gedoe met die taxi chauffeur doet me denken aan die hele nare film met Jennifer Lopez, Bordertown ofzo, waar er een soort vrouwenhandel is en dat buschauffeurs dan alleen reizende vrouwen naar een verlaten gebied rijden waar ze dan vervolgens samen met hun vrienden deze vrouwen gaan verkrachten en vermoorden, echt nogal verschrikkelijk. En waargebeurd :(
Anyway, fijn dat je uiteindelijk wel gewoon veilig thuis was, ook al was het wat later (en duurder) dan gepland.
Lekker assertief van je trouwens dat je niet uitstapte in een heel onbekend deel van de stad, heel verstandig!
Yoga, zwembad en massages klinken heerlijk, lijkt mij ook wel wat!
dikke kus flo -
15 Januari 2014 - 09:14
Linda Bloch - Tante:
LieBel,
Je ziet dat ik heel laat pas reageer op deze Belleblogt... Ik snap nu mijn intuïtieve aarzeling: gat, wat ben ik blij dat de song thaew het juiste 'song/liedje' toch uiteindelijk zong. Blij da'k niet zo spiritueel onderlegd ben, dat ik telkens voelen zou wanneer jij weer een spannend avontuur beleefd. Je weet het: ik ben zooooooo trots op je wat je allemaal doet, aandurft, doorstaat en ook waar je allemaal van geniet, Bell'avontuurcado!
Straks ga ik je meest recente Belleblog lezen!
lievelindaknuf
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
