Zweefkamp, apenstreken & duikles op Bali

Onderweg van Chiang Mai naar Bali had ik een overstap van 3 uur in Singapore. Ruim genoeg tijd zou je denken.. Maar omdat het zo'n bizar groot vliegveld is, met talloze winkels, spa's, een botanische tuin en een meer (!) is het mij gelukt mijn vlucht nét op het nippertje niet te missen! Doordat ik rustig aan het rondlopen was (en aan het shoppen, eerlijk is eerlijk) en dacht dat mijn vlucht een half uur later vertrok dan in werkelijkheid zo was, kwam ik pas bij de incheckbalie toen deze al ruim gesloten was. Gelukkig kreeg ik na een telefoontje met de bemanning alsnog toestemming om naar de gate te rennen en kon ik nog mee met het vliegtuig, maar het was te laat om mijn bagage in te checken, dus de eerste dagen op Bali moest ik me redden met alleen mijn handbagage.

Rond 22 uur die avond kwam ik aan op het vliegveld op Bali, waar Madee al op mij stond te wachten, de taxichauffeur die de ashram waar ik de komende 2 nachten zou verblijven voor mij had gestuurd. In Chiang Mai had ik een paar weken geleden een leuke Colombiaanse yogalerares leren kennen die me had aangeraden naar deze ashram tussen de prachtige rijstvelden vlakbij Ubud te gaan; ik wist niet echt wat een ashram is maar Lisa was er zo enthousiast over dat ik via internet alvast twee nachten geboekt had.
Joris (een van de Nederlandse jongens die ik met Anne rond kerst had ontmoet) zat daar al op me te wachten, want we hadden afgesproken elkaar op Bali te zien en die week samen door te brengen.
Zodra ik onze kamer binnenkwam zag ik aan zijn gezicht dat de ashram echt he-le-maal niets voor hem was: het is namelijk een leefgemeenschap ("Centre for wellbeing and self empowerment") waar je geacht wordt gezamenlijk (vegetarisch) te eten, niet te roken, geen drank of drugs te gebruiken en elke ochtend en avond mee te doen met de vuurceremonie, yoga en meditatie - een zweefkamp met verdwaalde types volgens Joris. Ook ik moest toegeven dat het een beetje too much was (zeker direct na de hele week yoga retreat) en de andere gasten waren ook niet echt mijn type: 2 vrouwen van middelbare leeftijd en een stelletje van in de 30 die allemaal een beetje 'apart' overkwamen.

De volgende ochtend werden we pas ruim na de ochtendactiviteiten wakker (oeps) en huurden we een scooter om naar Ubud te gaan en daar wat rond te lopen om het stadje te verkennen. Bali is het enige Indonesische eiland waar de bevolking niet overwegend islamitisch maar hindoeïstisch is en her en der op straat liggen offermandjes met bloemen en wierook erin en overal zijn kleine (huis)tempels.
Ubud wordt wel de culturele hoofdstad van Bali genoemd omdat er veel kunstgalerieën en winkeltjes met nijverheidsproducten zijn, allerlei creatieve workshops worden aangeboden en er elke avond verschillende traditionele dansoptredens zijn. Ook zijn er veel spa's, yogascholen en allerlei soorten healers te vinden. Door de lovende verhalen van Lisa had ik grootse verwachtingen maar in werkelijkheid vond ik het maar toeristisch en niet zo héél boeiend.

Aan het eind van de middag gingen we naar het Monkey Forest, een stuk jungle aan de rand van Ubud vol met Balinese aapjes (makaken?). In het begin vonden we ze nog leuk en schattig, maar toen we wat verder het bos in waren gelopen sprongen er uit het niets 2 apen op onze schouders. Ik had al gelezen dat je goed op je spullen moet letten met de apen, dus ik hield mijn haarband en rugzak heel stevig vast. Toen de aap keihard aan mijn haar begon te trekken en maar niet van me af wilde gaan, raakte ik een beetje in paniek. Maar Joris had ook een aap op zijn schouder zitten, die zich door zijn onverwachte beweging om mij te komen helpen aangevallen voelde en zijn tanden in de schouder van Joris zette..! Gelukkig wist Joris dat we met apen op de rug en al hun territorium uit moesten gaan lopen, en dat ze dan vanzelf wel van ons af zouden gaan. Hoewel de aap niet heel hard had doorgebeten waardoor de huid niet beschadigd was, zijn we toch voor de zekerheid naar het ziekenhuis gegaan om een prik tegen rabiës (hondsdolheid) voor Joris te halen.
Die avond gingen we naar het Royal Palace voor een dansoptreden van een van de traditionele dansgroepen. Bijzonder om te zien dat de dansers zelfs hun ogen synchroon gebruikten als onderdeel van de dans!

De volgende ochtend deed ik mee met de vuurceremonie, meditatie en yogales en ontbeten we gezamenlijk
met de andere gasten. Daarna vertrokken we naar Padangbai, een klein kustdorpje aan de oostkust van Bali waar je volgens het Balinese stelletje naast wie ik in het vliegtuig zat goed kan duiken. Joris en ik hadden namelijk afgesproken deze week samen ons duikbrevet te gaan halen. Aangezien ik best wel een grote angst heb voor situaties waarin ik niet goed adem kan halen of niet makkelijk de uitgang kan vinden, maakte ik me al dagen zorgen over hoe het duiken me zou vergaan.. Maar deze reis wilde ik mijn angsten overwinnen en nieuwe dingen uitproberen om mijn horizon te verbreden, dus leren duiken leek me wel een goede kans hiervoor.
In Padangbai zijn we die avond rond gaan lopen om een duikschool uit te zoeken en te regelen dat we de volgende ochtend konden beginnen met de 3 daagse cursus. Uiteindelijk kozen we voor een westerse duikschool- mijn principe om de lokale bevolking te steunen in plaats van expats vond ik nu minder belangrijk dan de zekerheid dat de instructeur goed engels kon spreken om alles veilig uit te kunnen leggen. Onze instructrice was Elena, een Slovaakse vrouw van begin 30 die tijdens haar wereldreis 5 jaar geleden besloot haar duikpadi te halen en het zo leuk bleek te vinden dat ze er haar beroep van heeft gemaakt en zich permanent in Indonesië heeft gevestigd.

De eerste dag van de cursus kregen we theorieles, uitleg over de apparatuur die we gebruikten en besteedden we 4 uur in het zwembad om te oefenen met ademhalen, de handgebaren om te communiceren en wat te doen als je zonder zuurstof of masker komt te zitten tijdens het duiken. Het ging Joris zo makkelijk en natuurlijk af, maar dit vond ik allemaal al heel spannend, de hoeveelheid informatie duizelde me en af en toe kwam ik in een vlaag van paniek snel naar boven om gewoon te kunnen ademhalen.. Dus ik zag behoorlijk op tegen de twee echte duiken in zee de volgende ochtend, omdat die rond de 8 meter diep zouden worden en het niet mogelijk is om heel snel terug naar de oppervlakte te gaan.
Maar gelukkig gingen de duiken de
volgende dag verrassend goed: doordat ik mijn ogen uitkeek naar alle mooie vissen en het prachtige koraal ging het ademhalen bijna vlekkeloos! Alleen vond ik het nog wel heel moeilijk om op een constante diepte te blijven, dus bleef ik steeds stijgen en weer dalen en had ik hierdoor behoorlijk last van mijn oren.
De onderwaterwereld is zo intrigerend: de verschillende vormen en kleuren van de vissen en het koraal zijn echt spectaculair, enorm indrukwekkend! We hebben allemaal bijzondere vissen gezien (waarvan ik de namen alweer ben vergeten) en de tijd vloog onder water echt voorbij, voor we het wisten waren we al een uur beneden geweest.
Na een lange lunchpauze terug in Padangbai was het weer tijd voor een theorieles, een verschrikkelijk slecht geacteerd jaren '90 filmpje.

De derde en laatste cursusdag begonnen we weer met 2 duiken in zee, dit keer een stuk dieper (18-20 meter) dan de dag ervoor en we hebben 2 kleine haaien gezien! Beide duiken gingen die dag supergoed, ik was veel meer
ontspannen dan de dag ervoor en had geen oorpijn omdat het goed lukte om op gelijke diepte te bijven! Onder water moesten we de geoefende handgebaren en noodprotocollen demonstreren als praktijkexamen en deden we nog een uitgebreide fotoshoot met Elena's onderwatercamera :).
Na de lunchpauze keken we de laatste hoofdstukken van het filmpje en daarna was het tijd om het theorie-examen te doen; hoewel ik met ouderwetse faalangst de test maakte, hebben Joris en ik het allebei gelukkig glansrijk gehaald!
We hebben nu het Open Water duikbrevet, wat inhoudt dat we overal ter wereld tot 18 meter diepte mogen duiken.

Ik had aan het begin van de cursus echt niet gedacht dat ik het zou kunnen dus ik was (en ben) enorm trots op mezelf, het voelt echt als een overwinning!