Flashpacken&eilandhoppen op Lombok&24uur Singapore

Joris en ik namen vanaf Padangbai de boot naar Gili Trawangan, een eilandje voor de kust van Lombok. Dit eilandje wordt ook wel Gili T genoemd en is sinds een paar jaar een enorm populaire bestemming om haar mooie stranden en snorkel- en duikmogelijkheden. Maar door de enorme groei in het toerisme en de dynamiet-visserij is het koraal gigantisch aangetast en zijn er niet veel vissen meer over. Bovendien ligt het eilandje vol met zwerfafval en bestaat het voornamelijk uit westerse eettentjes en cafés, dus het eilandje is lang niet zo idyllisch meer inmiddels. De vrienden van Joris hadden daar al een paar dagen doorgebracht en wachtten nu op hem om weer verder te reizen.

Na een laatste dag samen op Gili T nam ik zondagmiddag afscheid: ik vertrok met de boot naar Senggigi op Lombok, om daar mijn goede vriendin Patty (die ik ken van mijn bijbaan bij de UvA) te zien! Patty en haar vriend Chris hebben de afgelopen 3 maanden samen rondgereisd door Japan, China en Indonesië en we hadden van tevoren afgesproken dat we deze laatste week van onze reizen samen zouden zijn en daar keek ik echt naar uit. Ook Robin, de broer van Patty, was naar Indonesië afgereisd voor zijn vakantie en sloot zich bij ons aan.
De eerste drie dagen besteedden we 'flashpackend' op Lombok: zogenaamd als backpackers maar eigenlijk zaten we in een luxe hotel en verkenden we met onze mooie huurauto verschillende delen van het eiland :). Het midden van Lombok is bergachtig door de Runjani vulkaan (die we graag hadden willen beklimmen maar omdat het regenseizoen is kon dat helaas niet) en heeft allerlei mooie watervallen, in het zuiden zijn prachtige surfstranden en langs de hele noordwestkust zijn mooie kleine dorpjes die nog niet bezocht worden door het grote publiek.

Donderdagochtend splitsten we ons op bij de haven van Bengsal: Robin en Raphael (een vriend van hem die in Jakarta woont en woensdagavond laat bij ons aangekomen was) namen de boot naar Gili Trawangan om een paar dagen te feesten en Patty, Chris en ik naar Gili Air, een klein eilandje daar vlakbij. Dit eiland is gelukkig nog een stuk rustiger en schoner dan Gili T en we zaten wederom in een heel mooi hotel (een eigen bungalow met gigantische badkamer) vlakbij de zee. Aan het strand zijn allemaal leuke lounge tentjes en restaurants waar we heerlijk cocktails gedronken en gegeten hebben. De Indonesische keuken maakt veel gebruik van tofu en tempe, echt ontzettend lekker!

De volgende ochtend namen we de boot naar Gili Meno, het middelste en kleinste eilandje van de 3 Gili's. Na de dag daar heerlijk snorkelend, rondwandelend en zonnebadend doorgebracht te hebben gingen we aan het eind van de middag weer terug naar Air.
Zaterdag verlieten we de Gili's (en daarmee Lombok) alweer en kwamen we weer samen met Robin en Raphael in Seminyak, een stadje op Bali dat bekend staat om de vele mooie boetiekjes en sophisticated uitgaansgelegenheden - en dat totaal niet voelt als Indonesië aangezien er alleen maar knappe westerse toeristen rondlopen. Met z'n 5en hebben we superlekker gegeten en zijn we daarna naar 2 clubs geweest, om mijn laatste avond in Indonesië in stijl te vieren.

De volgende ochtend vloog ik namelijk naar Singapore - mijn laatste stop onderweg naar Australië. Dit afscheid viel me behoorlijk zwaar: het betekent dat ik Patty minstens 5 maanden niet zal zien terwijl we elkaar in NL meerdere keren per week zagen - en ik had tot nu toe steeds toegeleefd naar ons samenkomen in Indonesië maar dat punt is nu voorbij, dus waar leef ik nu dan naartoe?


Van tevoren had ik niet echt heel veel zin om in Singapore te zijn, omdat ik vooral over de vele malls, het verbod op kauwgom kauwen op straat (!) en de ziekelijke ordelijkheid op straat had gehoord. Maar eigenlijk is het een superinteressant land voor mij als sociaal geograaf: in ongeveer 50 jaar heeft het zich getransformeerd van eenvoudig farmland naar de meest succesvolle economie van Zuidoost Azië, het is volledig afhankelijk van de import, er leven aanhangers van 5 verschillende religies in vrede naast elkaar, het openbaar vervoer is uitstekend geregeld, door alle migranten is het een grote melting pot van culturen en bouwstijlen- en de overheid houdt de inwoners op alle fronten behoorlijk onder controle.

In de 24 uur die ik in Singapore was heb ik gigantisch veel gedaan: rondgelopen door Chinatown, Little India, Arab street en Bugis, typische lunch van boiled chicken & rice en lakse gegeten met Daniel (een Singaporese (?) jongen die Carry en ik 4 jaar geleden in Montevideo ontmoet hebben), geslenterd door de Bay front en langs de Singapore river, een kort bezoekje aan een van de talloze malls, en een yogales en cocktail samen met Megan (die ik ken van de retreat in Pai)!

Na nog een hapje gegeten te hebben haalde ik mijn backpack op bij het hostel, en haastte me naar het vliegveld. De rit naar het vliegveld duurde door de spits een stuk langer dan ik dacht, dus toen ik aankwam bij de incheckbalie was het al 21:45. Ik dacht dat mijn vlucht om 22:50 vertrok, dus dat ik net op tijd was voordat de incheckbalie zou sluiten (een uur van tevoren, zoals ik vorige keer geleerd had). Maar wat bleek: mijn vlucht vertrok niet om 22:50, maar al om 22:25.... Dus ik was 20 minuten te laat om in te checken en er werd mij meegedeeld dat ik de vlucht gemist had.
Ik barstte in tranen uit van wanhoop want als ik deze vlucht zou missen zou me dat een heleboel geld kosten; ik zou dan namelijk niet alleen voor deze vlucht maar ook voor mijn vlucht van Sydney naar Amsterdam als no show gezien worden. Hoeveel medelijden de stewardessen ook voor me hadden, er kon niets meer gedaan worden..
Ik bleef nog even bij de balie staan om te kijken wanneer ik dan naar Melbourne zou kunnen vliegen, en volgens mij heb ik een héél grote geluksvogel op mijn schouders zitten: de vlucht bleek een half uur vertraging op gelopen te hebben dus ik mocht alsnog mee!! Mijn bagage werd snel ingecheckt en ik rende naar de gate, ontzettend opgelucht dat het zo goed was afgelopen.
Uitgeput viel ik eindelijk in mijn vliegtuigstoel in slaap, met gemengd gevoel over het eind van mijn tijd in Zuidoost Azië. Wat ik absoluut niet ga missen: de hoeveelheid suiker die overal ingegooid wordt, de "Aziatische ja'tjes" (ja zeggen terwijl ze geen idee hebben van wat er bedoeld wordt) en het gevoel elke keer bedonderd en als domme westerling gezien te worden - zelfs na het ellenlange onderhandelen en afdingen. Maar het wordt echt afkicken van mijn dagelijkse verse kokosnoot, de spotgoedkope massages, het heerlijke straateten overal en de vrijheid om elke dag te doen waar ik zin in heb!