Where the wild things are

Het leek toen ik in Sydney aankwam in februari nog heel ver weg, maar afgelopen week was het al mid semester break, oftewel: ruim een week vakantie --én het officiële teken dat het semester al op de helft is (en voor mij zelfs op 2/3 aangezien ik geen tentamens heb in juni!).

Samen met Charlotte (die ook uit Amsterdam komt en met wie ik hier veel omga), Bethany (ook op exchange, een meisje uit Canada dat we vaag kenden) en de ene helft van de tijd Michael (jongen uit Oostenrijk die we ontmoet hadden op de Aussie cooking extravaganza) en de andere helft Viren (jongen uit Sydney die ik op een jungle trek in Thailand ontmoet heb en bevriend mee geraakt ben) besteedde ik de week in Tasmanië: in een campervan het eiland rond en lekker veel wandelen en in de natuur zijn. We waren er maar 8 dagen maar we hebben zoveel gezien en meegemaakt!

Tasmanië is een eiland ten zuidoosten van de rest van Australië en het is de koudste staat, omdat het het dichtst bij de zuidpool ligt. Hoewel het al sinds het begin van de 20e eeuw bewoond is (aangezien toen de zware criminelen uit Europa hiernaar verbannen werden) is het een van de minst 'ontwikkelde' delen van het land. Er wonen op het hele eiland maar 500.000 mensen en er zijn vooral heel veel boerderijen en een aantal kleine stadjes met typische small town mentaliteit. Het is precies hoe ik me Australië had voorgesteld, gebaseerd op de serie McLeod's daughters die ik keek toen ik nog op het Vossius zat: mooie velden in prachtige (herfst)kleuren, glooiend landschap, grote kuddes koeien en schapen, allerlei wallabies en wombats op de weg en af en toe een woest bebaarde boer in pick up truck ;).

De campervan noemden we Hoby, naar Hobart, de hoofdstad in het zuiden van het eiland, waar we de trip begonnen. Hoby was een beetje ouderwets en krap voor 4 volwassenen (en koud 's nachts!), maar het was echt heerlijk om erin rond te rijden, overal waar we wilden te kunnen 'wildkamperen' en lekker onze eigen prutjes te koken. Jeugdsentiment!

De eerste paar dagen waren we met Michael en reden we via de oude gevangeniskolonie Port Arthur naar het noorden, langs de oostkust. Hier zijn allemaal spectaculaire baaien en stranden met namen zoals Bay of Fires, en o.a. ook walnoot- en framboosplantages, wijnerijen en boerderijen met verse kaas en melk (Tasmanië staat bekend om haar verse produce).

Tasmanië voelde als echte wildernis; weinig bewoonde wereld, veel gekke beesten in het wild (zoals vogelbekdieren, pademelons en possums) en nadat het donker geworden is (rond 18u) is er weinig meer te beleven dan eten en kijken naar de prachtige heldere sterrenhemel -- dus we zijn elke dag tussen 20 en 21 uur gaan slapen.

Onderweg naar Launceston, een stadje in het noorden waar we Michael op het vliegtuig zouden zetten en Viren meteen zouden oppikken, week Bethany op een bergweg even uit naar links om een auto achter ons de ruimte te geven om in te halen. Ze had alleen niet gezien dat de grond daar nogal zacht was en dus het gewicht van ons busje helemaal niet aankon. We kwamen vast te zitten in de berm, gevaarlijk naar links hellend, in de richting van de afgrond. Snel stapten we uit en probeerden de wielen uit te graven en het busje weer de weg op te duwen, maar het lukte met geen mogelijkheid. Gelukkig waren we redelijk dicht bij een dorpje en reden er veel auto's langs dus konden we mensen (sterke mannen) vragen ons te helpen duwen. In de eerste auto die stopte zaten 2 jongens van in de 20, waarvan er eentje met brandende sigaret in de mond nonchalant opmerkte dat er benzine lekte. In de tweede auto zat een lieve slechthorende opa die eigenlijk meer in de weg stond dan nuttig was. In de derde auto zat een vrouw die aanbod haar man te laten komen met zijn pick up truck waarmee hij ons zou kunnen takelen, yay! Terwijl we daarop aan het wachten waren stopten er nog een paar auto's met behulpzame burgers. We creëerden een heel spektakel, het zou me niets verbazen als we in het lokale krantje zijn gekomen ;).
Toen de man met pick up truck er eenmaal was, was het snel opgelost:
na een klein uurtje aan de kant van de weg gestaan te hebben konden we weer de weg op, en Michael heeft zelfs zijn vlucht nog gehaald.

Terwijl we op de parkeerplaats van het vliegveld wachtten op de aankomst van Viren kookte ik ons avondeten en tapten Bethany en Charlotte elektriciteit om hun telefoons op te laden, ook al hadden we buiten Hobart de hele week geen bereik op onze mobiele telefoons.

De tweede helft van de week waren we dus met Viren en zaten we grotendeels in Cradle Mountains National Park, een gebergte in het westen. Daar bezochten we de eerste middag een Tasmanian Devil sanctuary, een opvangcentrum voor zieke Tasmanian Devils. Dat zijn superrare beestjes, ze zien er heel lief uit, en het zijn buideldieren (net zoals koala's en kangoeroes), maar het geluid dat ze maken en de manier waarop ze hun voedsel met huid en haar verscheuren maakt duidelijk waar ze hun naam vandaan hebben. Blijkbaar heerst er onder de Devils (die alleen in Tasmanië voorkomen) een besmettelijke kanker, waardoor in de afgelopen 30 jaar 80% van de populatie gestorven is. Om te voorkomen dat ze helemaal uitsterven (zoals de Tasmanian Tiger) heeft de overheid meerdere sanctuaries opgezet om de zieke beesten op te vangen en de gezonde te laten voortplanten.

Die nacht sliepen we op de parkeerplaats van de sanctuary. Omdat we in de bergen zaten was het een stuk kouder: net boven het vriespunt 's nachts en er viel de dag erna zelfs de hele dag hagel en sneeuw (eerste keer ooit dat Viren het zag sneeuwen!).
Daar waren we helaas niet echt op voorbereid dus dat betekende dat we bijna alle kleren die we hadden over elkaar heen aantrokken en daar ook in moesten slapen. Nadat we een poging gedaan hadden om een korte wandeling te maken tijdens een sneeuwbui, konden we lekker opwarmen bij het kampvuur in een hut bij de camp site waar we de 2e nacht doorbrachten.

De dag erna was het gelukkig droog en zonnig en konden we de wandeling naar de top van de Cradle Mountains maken. Ik heb nog nooit zo'n uitdagende wandeltocht gemaakt, zowel het stijgen als dalen was echt heel zwaar door de gladheid van de sneeuw van de dag ervoor; grote delen waren letterlijk klauteren over rotsen. Uiteindelijk hebben we de top helaas niet kunnen bereiken, want het was niet te doen op onze sportschoenen met de gladheid van de rotsen en zonder handschoenen- we waren niet goed genoeg voorbereid op deze omstandigheden. Maar we hebben alsnog bijna 6 uur gelopen, dus na afloop voelde ik me ontzettend moe en voldaan, en we hebben steeds heel mooi uitzicht gehad!

De laatste ochtend hebben we de Tahune Airwalk gedaan, een wandeling op een platform hoog in de bomen. Zo lang ik niet nar beneden keek was het niet eng ;). Daarna was het alweer tijd om naar Hobart te rijden en Hoby terug te brengen, en nu zitten we in een pub pear cider te drinken, te wachten tot de vlucht van Viren en Bethany naar Sydney vertrekt. Charlotte en ik vliegen morgenmiddag dus we hebben nog een avond in het bruisende Hobart voor de boeg!